نیویورک‌تایمز: اگر چرچیل هنوز زنده بود، از جانسون خوشش نمی‌آمد
خلاصه و اقتباس: سهیل رسانه
ایان بروما، استاد دانشگاه و نویسندۀ کتابی دربارۀ روابط آمریکا و انگلستان، در سرمقاله‌ای برای روزنامۀ آمریکاییِ نیویورک تایمز، سعی کرده است دو نفر از نخست وزیران انگلستان را با یکدیگر مقایسه کند تا نشان دهد این دو هرچند از نظر شباهت شعارها، تا حدودی با هم یکسان هستند، اما از نظر ماهوی، تفاوت فاحشی با هم دارند.
این نویسنده، با تسلطی که بر سیرۀ سیاسی وینستون چرچیل نخست وزیر دوران جنگ جهانی دوم دارد، می‌کوشد تا او را شخصیتی نشان دهد که می‌کوشید کشورش را به عصر طلایی امپراطوری بازگرداند. او به تلاش‌های چرچیل برای هم‌پییمانی انگلستان و اتحاد شوروی و ایالات متحدۀ آمریکا می‌پردازد تا نشان دهد که در زمرۀ آن دسته از سیاستمداران انگلیسی قرار داشت که به هیچ وجه مایل نبودند کشورشان هم ردیف کشورهایی در حد آلمان و ایتالیا و فرانسه قرار بگیرند و معتقد بودند که کشورشان قدرتی جهانی هم ردیف آمریکا و شورویست.
با این حال، بروما، معتقد است که بوریس جانسون نیز دیدگاه مشابهی دارد بی‌آن که نه با شخصیت فانتیک، خیال‌پرداز و زبان‌بازش، اصولا توانایی شخصی چنین هدفی را دارد و نه انگلستان، با آن اقتصاد بیمار و وضعیت سیاسی فرتوتش، امکانی برای رسیدن به چنین هدفی خواهد داشت.
از جمله طرائف خنده‌دار مطلب او، اشاره به سفر جانسون به میانمار است که در آن جا در مراسمی، یکی از سرودهای دوران استعمار انگلستان را در آن کشور خواند و خود را در معرض انتقادهای شدید قرار داد.
از دید ایان بروما، حداکثر کاری که از بوریس جانسون بر می‌آید، تبدیلِ انگلستان، به بندری آزاد در حد سنگاپور – حالا کمی بزرگتر- است که کابوس بسیاری از مخالفان خروج انگلستان از اتحادیۀ اروپا را تشکیل می‌دهد. اگر انگلستان در اتحادیه باقی می‌ماند، شاید می‌توانست خود را در جایگاه قدرتی دسته دوم نگه دارد، اما با خروجش از اتحادیه، خود را در خطر سقوطی آزاد قرار خواهد داد.
به همین سبب، این نویسنده و استاد دانشگاه که جانسون را از نظر خیال‌پردازی و بلندپروازی توخالی، کپی مطابق اصل ترامپ می‌داند، معتقد است که اگر چرچیل همچنان زنده بود، از شخصی در حد بوریس جانسون متنفر می‌شد.
